وقتی مرآتی گزارش‌گر مشهور سیما کردی می‌رقصید و وقتی در شب بیست و دو بهمن بعضی از چیزهای سابقاً حرام و مکروه مباح می‌شود و وقتی راه‌پیمایی 22 بهمن به ورطه‌ی تبلیغاتی شدن و ویترینی شدن نزدیک می‌شود من برای آینده‌ی محتوایی نظام نگران می‌شوم. رقص کردی به جای خود محترم است و من در این مقال کاری به حرمت و حلّت آن ندارم و نیز کاری به جایگاه عرفی آن نزد مردم کرد ندارم. نظام ما آرمان‌هایی دارد که از درون محتوای دین اسلام استخراج شده است. در این سی و چهار سال که گذشت بخشی کوچکی از این آرمان‌ها را تبدیل به محتوا و سبک زندگی کرد. در بخش اعظم این آرمان‌ها کاری صورت نگرفته است و باید کار کرد. رقص کردی هیچ ربطی به آن سبک زندگی برآمده از آرمان‌های مبتنی بر دین اسلام ندارد. رقص کردی از قبل بوده و خواهد بود و ایجاد و حیات آن به انقلاب اسلامی ربطی ندارد. پیام گفتار من روشن است و آن که باید بفهمد خود خواهد فهمید. از این دست مثال‌ها زیاد در دهه‌ی فجر و تلویزیون یافت می‌شود. دکتر فیاض هم به گونه‌ای دیگر این حرکت‌ها را در تلویزیون مضر خوانده بود. او گفته بود که نظام فرم‌گرا شده است و در شب‌های پربیننده و حساس برای این‌که ثابت کند نظام متعلق به همه است می‌آید  و چهره‌های عجق‌وجق و احیاناً بدحجاب و کراواتی نشان می‌دهد. درحالی که گسترده بودن عمق نفوذ نظام باید در آینه‌ی اندیشه نمایانده شود و اساساً بردن استدلال به سمت پوشش و قیافه، انحراف از مسیر درست بحث است. به هر حال اگر باب ظاهرگرایی و تبلیغاتی کردن راه‌پیمایی و انتخابات گشوده شود برای آینده‌ی محتوایی نظام که مهم‌ترین جنبه است خطرناک خواهد بود. نظامی که گشت ارشاد دارد یعنی دین مردم برای‌اش مهم است. اما خرس‌خاله‌های به ظاهر دوست نظام باید بدانند که آن چه نظام اسلامی را ایجاد کرد و باعث بقای‌اش شد خون شهدایی بود که دغدغه‌شان ولایت فقیه و حجاب بود و رقص کردی و امثال آن برای‌شان هیچ جذبه‌ای و انگیزه‌ای ایجاد نکرد.