امر به معروف و نهی از منکر در ماه محرم سهل و ممتنع می‌شود. هم آسان و هم سخت می‌شود. حضرت حسین علیه السلام شهید اصلاح امت و فریضه‌ی نماز و امر به معروف و نهی از منکر است، رزق محرمی جامعه‌ی اسلامی پر از هوای معرفت و معنویت و فضا برای احیای فریضه‌ی فراموش‌شده باز است. ذهن‌ها آماده و دل‌ها نرم‌تر شده و مومنین زبان‌شان گویاتر و سینه‌شان فراخ‌تر گشته است. اما از طرفی پسران و دخترانی که کمی عمل‌شان به فسق آلوده است در ماه محرم بنا را بر این می‌گذارند که دستگاه حکومت اسلامی امر و نهی را به حالت تعلیق درآورده است و فضا باز است و اکنون می‌شود به دور از گشت ارشاد، کار خود را انجام داد. البته معلوم نیست چنین پیش‌فرضی درست باشد اما شهود عینی من در لیالی قدر در چیذر و محرم‌گردی‌های شهرک شهید غرب قدس‌نشان و سعادت آبادِ خوش‌سعادت و غربِ تهران غرب‌زده و خانم‌های حاشیه‌ی دسته و دخترهای لاس‌زن با علامت‌کش دسته و هزار تا منکر دیگر که راحت‌تر و خودمانی‌تر از ایام دیگر سال شکل می‌گیرد امر را برای این افراد جامعه مشتبه می‌کند. یادمان باشد هر جا منکری دیدیم هوشیارانه و با شجاعت و ایثار اقدام کنیم. به ویژه در ماه محرم با خود نگوییم که خوب... محرم است و حضرت حسین علیه السلام هم که رحمت واسعه دارد و این جوانان بدعمل هم همین که زیر بیرق سیاه هستند کفایت می‌کند. نه این‌طور نیست. سرنوشت قوم لوط از ما دور نیست. تا جای ممکن تذکر بدهیم و نگذاریم گناه و فسق شایع و ظاهر شود. شعار من در اقدام برای امر به معروف و نهی از منکر این است: اول نفرت قلبی باشد بعد تذکر لسانی باشد به صورت جدی با جمله‌بندی ساده و با حفظ مصلحت‌ها و شئون و سریع و به‌هنگام بدون قصد مجادله و ارشاد. امر و نهی باشد نه بحث فلسفی. اگر بد و بی‌راه شنیدید بگذارید به حساب صندوق توسعه‌ی مودت اباعبدالله علیه‌السلام و پاسخ نگویید. در یک کلام زبان بگشایید و تذکر بدهید و بروید. نکته این است که با شوخی و لودگی کار را پیش نبریم. برادر! جنگ ما جنگ اراده‌هاست. اگر جریان را جریان حق می‌دانیم باید با اراده‌ی قوی و پایدار حرکت کنیم. البته این سخن را همگان باید عمل کنند. مسئولان هم که در راس امور هستند باید بدانند که ظاهر مردم باطن آن‌ها را نشان می‌دهد. دهه‌ی اول که سینه‌ها از داغ حسین گداخته است و چشم‌ها سر سفره‌ی اشک نشسته، بهترین فرصت برای تمرین امر به معروف ونهی از منکر. این‌جا جوگیر شدن اصلا بد نیست. بگذار بگویند فلانی می‌رود هیئت و داغ می‌شود و برمی‌گردد و جوگیرانه شروع به اصلاح جامعه می‌کند. نباید این فرصت را از دست داد. تمدن حیوانی غرب با خیل و لشگر فراوان مشغول غارت نفس‌ها ونفَس‌های ماست. همین محرم و صفر و رمضان است که امت را امت نگه داشته است. من هنوز حیران جا شدن محبت حسین علیه السلام در دل دختربازی هستم که نماز و روزه‌اش سه خط در میان است. حیران تعطیل نشدن و البته پربرکت‌تر شدن قیمه‌های خیمه‌های حسینی در ایام گرانی کمرشکن هستم. حیران اصلاح شدن راه‌های عزاداری هستم در روزگار بدعت‌ها و انحراف‌ها و فرقه‌ها. یادمان باشد که محرم فصل توزیع غیرت دینی است. بیاییم و با همت غیرت جامعه را دوبار کالیبره کنیم. باشد که قدر بدانیم.
فقط عمل.....عمل......عمل......